نامه ایرانیان به خدا، از راه -فرشته خوب- گوگل

به خداوند بخشنده مهربان،

ما -ایرانیان- در پایان این زمستان سرد و دراز، پیام دادخواهی خود را، با این پیک-گوگلی- به گوشتان می رسانیم. در کشور ما، گفتن از تمام حقیقت، بر خلاف «قانون» میباشد. صدای حق ما را در گلو خفه کرده اند، تا از عشق و زندگی نگوییم. آنانی که گفتند -بدست نادانان– کشته شدند. خسته از دروغ و بیداد، تنها روی به تو میاوریم. ما را یاری نما تا -در پناه راستی- زمینه انتخابات آزاد، برای تشکیل خانه حقیقی ملت را، فراهم آوریم.

کانون انتخابات آزاد برای ایران

۳ اسفند «۱۳۸۶»

——————————————————

لینک به فرمت jpg ، لوگوی همبستگی برای انتخابات آزاد

پی نوشت، به دوستان نیک اندیش:

برای نو روز ایران با هم یکی شویم. فارغ از جنس، زبان و یا دین، به نام خدا به هم بپپیوندیم تا «بمب گوگلی» دادخواهی خود را, در روزجمعه ۱۰ اسفند ۱۳۸۶ -برابر با ۲۹فوریه ۲۰۰۸- بترکانیم! همه جویندگان «خدا» -در اینترنت- آن روز، این داد خواهند شنید. در استفاده ازلوگوی بالا، به نشانه همبستگی برای انتخابات آزاد، در رسانه های خود -حقیقی و یا مجازی – آزادید.

دست در دست هم، ایرانی بهتر بسازیم.

ارادتمند،

عیسی مازنی

«نظام» ورشکسته و ایرانیان درمانده در تاریخ

انقلاب سال «۱۳۵۷» زخم سربازی است که دردش ما را از درکش عاجز کرده. نادانی ما از کجا شروع میشود؟

۲۵۰۰ سال قبل از سال «۱۳۵۷» در ایران، کورش-بانی اولین امپراطوری تاریخ- بر تخت پادشاهی کشوری نشسته بود که سرزمینهای آن، ازهند تا مصر و آسیای میانه تا یمن را در بر میگرفت؛ نه بر پایه زور بلکه راستی و خرد. در ایران آنزمان مانند امروز صنف های مختلفی بودند که نقشهای متفاوتی را در جامعه بعهده داشتند. نقش صنف معبدین نگهداری از»راستی و حقیقت» بود. در طول قرنها، بتدریج این گروه چنان غرق در قدرت شد که خویش معنی «راستی» را فراموش کرد. دین مجموعه بزرگی شد از عادات و قوانین نمادین. نتیجه آن شد که هزار دویست سال پس از کورش بزرگ، ایرانیان به ستوه آمده از بیداد تسلیم قبایل بادیه نشین «حق» پرست شدند و دودمان خویش به باد دادند.

۱۳۰۰ سال پس ازآن شکست، این صنف از ایرانیان -معبدین عصر ما، روحانیت- هنوزدر توهم تصاحب «راستی و حقیقت» هستند. آنها سوار بر موج حق خواهی ایرانیان، انقلاب سال»۱۳۵۷» را دزدیدند و به نام خدا -قانونا- دفتر زدند! امروز در هزاره هفتم تاریخ این سرزمین، آیا برای اولین بار ایرانیان به چنان درجه ایی از آگاهی رسیده اند که از معبدین عبور کنند و خویش پاسدار حقیقت شوند؟ جواب این سوال نزد شماست.